Wilhelm Brasse, gevangene nummer 3444 in Auschwitz, werd van 1940 tot 1945 gedwongen om elk gruwelijk detail van het kampleven op foto's vast te leggen. Dagelijks geconfronteerd met de wanhoop en het lijden van de gevangenen, realiseerde Brasse zich dat hij iets moest doen om deze misdaden openbaar te maken. Keer op keer riskeerde hij zijn leven door foto's en negatieven in handen van het Poolse -verzet te spelen. Toch vond Brasse zelfs in de dodenkampen on-verwachte blijken van hoop: de moed van de -verzetsstrijders, een klein, vriendelijk gebaar en het vinden van liefde op de onwaarschijnlijkste plek op aarde, overtuigden Brasse ervan dat zelfs oog in oog met de dood sommige mensen nooit hun menselijkheid en de hoop op een beter leven verliezen.