Op een ochtend in juni was mevrouw Maigret bezig de laatste hand te leggen aan het pakken van grote metalen koffers, terwijl Maigret halfluid een brief voorlas:'... dat hij de fijnste vent uit de streek is en dat het zijn moeders dood zou kunnen zijn; hij is het enige wat ze heeft. Zoals iedereen hier, ben ik ervan overtuigd dat hij onschuldig is. Maar de zeelui met wie ik erover gesproken heb, beweren dat hij veroordeeld zal worden omdat de rechtbank nog nooit iets heeft begrepen van zaken die verband houden met de zee... Doe allses wat je kunt, alsof het voor jezelf is... Uit de kranten heb ik vernomen dat je een hooggeplaatse persoonlijkheid bent bij de Centrale Recherche...'Al twintig jaar brachten de Maigrets hun vakanties onveranderlijk bij familie in hetzelfde dorpje in het westen door, en de schrik sloeg mevrouw Maigret om het hart toen haar man na het lezen van de brief voorzichtig voorstelde:'Als we eens naar zee gingen?'