Er was op Bureau 87, ondanks het schitterende voorjaarsweer, tenminste een man die voortdurend door hoofdpijn geplaagd werd, en dat was Meyer, naar het scheen officieel belast met de Zaak Telefonische Dreigementen. Het leed geen twijfel meer dat van een echte zaak gesproken kon worden: wat begonnen was bij David Raskin en aanvankelijk niet meer geleken had dan een onschuldig pesterijtje, al dan niet afkomstig van een gek, was uitgegroeid tot een ware plaag. Er waren steeds meer meldingen binnengekomen van winkel- en resauranteigenaars: sommige telefoontjes hadden regelrechte bedreigingen ingehouden, maar de meeste slachtoffers van de onbekende paniekzaaier hadden verklaard dat hij gedreigd had hun zaak te vernielen indien ze voor de dertigste april niet naar een ander adres waren verhuisd. Half april had Meyer welgeteld al tweeentwintig meldingen genoteerd, zonder iets wijzer te zijn geworden. Steve Carella schoot overigens evenmin op met zijn zaak: de zaak van het zo goed als naakte lijk in Grover park.