Jacques L'Aumone mieszka w Rueil pod Paryzem, codziennie odwiedza kino i marzy o innym zyciu, o swoich wielu przyszlych wcieleniach. Kto moze mu zabronic byc generalem w Chinach, piratem, wynalazca, papiezem? Jak mowi jego ojciec, lubil strategie i sporzadzal mapy. Ciagle rysowal statki. Jako dwunastolatek wymyslil nowy sposob pompowania opon w rowerze. Mial modelowa komunie, opanowal lacine, zeby czytac brewiarz.Podobnie jak w innych powiesciach Raymonda Queneau elementy ludyczne splataja sie tu z erudycyjnymi, a narracja jest pokrewna narracji filmowej.Przejscia od marzenia do rzeczywistosci w obu kierunkach podtrzymuja intryge i pozwalaja snic na jawie. Ironiczny cudzyslow idzie w parze z (czarnym) humorem. Autor poslowia Harry Mathews tak pisze o tworczosci Queneau: ,,Faktem jest, ze nikt jeszcze nie rozszyfrowal do konca zadnej z powiesci Queneau, i podejrzewam, ze nikomu sie to nigdy nie uda. Byc moze o to, miedzy innymi, w nich chodzi. Byc moze powiesci, w rownym stopniu te, jak wszystkie inne, nie po to powstaja, zeby je rozszyfrowywac, lecz by stanowic pozywke dla niekonczacych sie prob rozszyfrowania, co sugerowaloby, ze sam proces rozszyfrowywania wiecej nam daje satysfakcji niz jego ukonczenie. Z pewnoscia przy lekturze Queneau niewyjasnione osady znaczenia nie pomniejszaja przyjemnosci czytania, wrecz przeciwnie: sklaniaja do zwracania szczegolnej uwagi na to, co robi autor, gdyz wiemy, ze nie poda nam eksplikacji tekstu na talerzu. On sam napisal gdzies, ze tylko literatura trywialna daje odpowiedzi, powazna zas stawia pytania. Opublikowane w 1944 roku Daleko od Rueil z pewnoscia zalicza sie do literatury powaznej, a zarazem posluguje sie takim nagromadzeniem banalow, ktore w przypadku innego rodzaju pisarstwa szybko by nas zniecierpliwilo - tymczasem wzbudza tylko radosna ciekawosc".