Monografia stanowi pierwsza w literaturze przedmiotu panorame polskiego socrealizmu z uwzglednieniem roznych dziedzin sztuki i kultury (film fabularny i dokumentalny, literatura, malarstwo, moda, sport, architektura i in.) zlozona z kilkanastu monograficznych studiow i szkicow dotyczacych dziejow socrealizmu w powojennej Polsce. Autor w odmienny niz poprzednicy sposob odczytuje kilkuletnie dzieje i lokalna specyfike realizmu socjalistycznego w Polsce lat 1948–1956, akcentujac nie tylko problematyke ideologiczna, lecz przede wszystkim estetyczna, do tej pory uwazana za zjawisko dalszorzedne w stosunku do ideologii. Mowa tu zarowno o polityczno-propagandowych zalozeniach doktryny (poetyka zadekretowana), jak i jej poszczegolnych realizacjach oraz codziennym spolecznym funkcjonowaniu (poetyka zrealizowana). Wiele miejsca poswiecono kwestiom natury metodologicznej (jak badac i opisywac socrealizm), wskazujac na pulapki redukcjonizmu, ktory zdominowal wczesniejsza refleksje nad estetyka realizmu socjalistycznego w wersji nadwislanskiej.