Opracowanie to adresowane jest do historykow nieosmanistow, pragnacych dowiedziec sie, na jakie pytania badawcze moga odpowiedziec zrodla osmansko–tureckie (a na jakie nie moga), a takze turkologow, dla ktorych — podobnie zreszta jak dla samych Turkow — jezyk osmansko–turecki sprzed reformy alfabetu (1928) i towarzyszacych jej reform jezykowych pozostaje w duzym stopniu jezykiem obcym, wymagajacym dodatkowych studiow.