Kodeks Gertrudy, rekopis niezwykly pieknem iluminacji i zagadkowoscia swych dziejow, juz w XVIII i XIX wieku zachwycal milosnikow starozytnosci friulanskiego Cividale. Na poczatku XX stulecia wszedl na stale do obiegu naukowego, wprowadzony w roku 1901 monografia piora niemieckich badaczy, Heinricha V. Sauerlanda i Arthura Haseloffa, a w 1906 - obszernym omowieniem Nikolaja P. Kondakowa. Obfitosc publikacji poswieconych ottonskiej czesci psalterzowej Kodeksu stopniowo usuwala w jej cien XI-wieczne dopelnienia, wywolujace znacznie wiecej kontrowersji. Calosciowe wiec opracowanie Gertrudianskiej czesci stawalo sie coraz pilniejszym postulatem badawczym, szczegolnie po opublikowaniu nowej edycji tekstu przez ks. Waleriana Meysztowicza w roku 1955.