Polibiusz, Polybios z Megalopolis (ok. 200 - ok. 118 p.n.e.), grecki historyk i kronikarz imperium rzymskiego. Pochodzil z Arkadii, byl synem Lykortasa, stratega Zwiazku Achajskiego. W latach 169-168 p.n.e. byl hipparcha (dowodca jazdy). W czasie podboju Macedonii przez Rzym, w roku 168 p.n.e., po bitwie pod Pydna dostal sie do niewoli i zostal przewieziony do Italii. Tam dostal sie pod protekcje konsula Emiliusza Paulusa, zwyciezcy spod Pydny. Z czasem stal sie wychowawca i towarzyszem jego synow, Fabiusza i Scypiona. Z tym drugi nawiazal przyjacielskie stosunki. Pozniej stal sie jego doradca wojskowym i wraz z nim bral udzial w wyprawie przeciw Kartaginie i Numancji. Podrozowal i poznal Galie, Hiszpanie oraz polnocna Afryke. Po zajeciu Grecji przez Rzymian w roku 146 p.n.e. zostal wyznaczony przez senat rzymski do zarzadzania tym krajem. Byl pelen uznania dla Rzymu, jego ustroju politycznego, potegi militarnej i podbojow. Napisal "Dzieje Rzymu" (dotycza lat 264-144 p.n.e.), rodzaj historii powszechnej, ktore mialy 40 tomow, jednak do naszych czasow zachowaly sie tylko ksiegu 1-5 i obszerne fragmenty pozostalych Ze wzgledu na dbalosc o prawde i krytycyzm wobec zrodel jest uwazany za wybitnego przedstawiciela historiografii greckiej obok Tukidydesa. Z jego dziel korzystali miedzy innymi: Liwiusz, Pliniusz Starszy, Plutarch czy Appian.