Inaczej ksztaltowala sie rola zaboru austriackiego jako terenu werbunku ochotnikow do armii cesarskiej. Poczatkowo (do 1790, a nawet do polowy lat dziewiecdziesiatych XVIII w.) wladze wiedenskie usilowaly wykorzystac polozenie Galicji do rekrutacji ochotnikow zagranicznych z Rzeczpospolitej. Po III rozbiorze dzialania te stracily racje bytu i okazaly sie niemozliwe z powodow politycznych (ryzyko konfliktu z Rosja i Prusami). Ostatecznie werbunek ochotnikow z Galicji zostal uznany przez wladze cywilne i wojskowe przede wszystkim za instrument tworzenia srodowiska lojalistow galicyjskich oraz oddzialywania propagandowego, a dopiero na drugim miejscu za metode wzmocnienia sil zbrojnych. Inicjatywy z l. 1801, 1809, 1813-1814, 1859 i 1866 swiadczyly o ciaglosci tej idei, pomimo jej niewielkiego w rzeczywistosci znaczenia politycznego (...)